Verwachtingen

6 jaar geleden zaten de onderzoekers van Spirit bij ons aan tafel. Ik weet nog goed het moment dat zij vroegen wat wij belangrijk vonden in onze opvoeding. We vielen even stil. Daar moesten we even over nadenken. We hadden eigenlijk nooit uitgesproken wat wij belangrijk vonden. We luisterden naar ons gevoel en probeerden onze kinderen zo goed mogelijk te helpen bij het groot worden. Nu moesten we op papier zetten wat wij belangrijke waarden vonden. Ik herinner me als de dag van gisteren hoe spannend ik dit vond. Door onze manier van opvoeden op papier te zetten en terug te lezen hadden we een verwachting gecreëerd. Een verwachting naar onszelf en naar anderen.

We vinden het belangrijk dat kinderen zichzelf kunnen zijn, zelf kunnen ontdekken wie zij zijn en wie zij willen zijn. Dat ze vallen en weer opstaan en vertrouwen krijgen in zichzelf.

Bij onze eerste pleegzoon werden wij direct op de proef gesteld. Onze pleegzoon wist niet wie hij was of wie hij wilde zijn. Hij wilde gewoon voldoen aan door ons gestelde voorwaarden. Zonder voorwaarden voelde hij zich verloren. Ook de pleegkinderen na hem hadden onze sturing en voorwaarden nodig. We pasten ons aan en hielden onze verwachting over het opvoeden als een toekomstdroom vast.

Onze kinderen werden ouder en kregen zelf verwachtingen van de pleegbroertjes en -zusjes die een tijdje bij ons kwamen wonen. Ze verwachtten een leeftijdsgenootje, een vriendje om mee te spelen. Vaak werden zij teleurgesteld. De pleegkinderen droegen zware lasten en wilden niet gezellig spelen, waren niet op zoek naar een vriendje, maar naar hun eigen thuis. Onze kinderen pasten zich aan en hielden hun verwachting vast voor toekomstige tijdelijke broertjes en zusjes.

We hebben net afscheid genomen van onze pleegdochter. Ze heeft bijna vier maanden bij ons gewoond. In die vier maanden zagen we haar opbloeien van een stil en teruggetrokken meisje naar een meisje dat actief bevestiging zocht dat ze er mocht zijn. Al snel was duidelijk dat naar huis gaan er voorlopig niet in zat. Samen werkten we naar de mogelijkheid om haar bij familie te laten opgroeien. Het was voor haar een droom die werkelijkheid werd. Al jaren had ze op dit moment gewacht. Het moment dat ze voor het eerst weer mocht logeren bij haar familie. Haar verwachtingen waren torenhoog, maar bij terugkomst was haar conclusie spot-on: "Ik wilde zo graag naar hen toe, ik denk omdat ik zoveel beters verwacht had, maar ik weet eigenlijk al dat ze mijn verwachtingen niet gaan waarmaken. Het is niet erg, want het is familie. Het maakte me in ieder geval enthousiast genoeg om dit nu ook te kunnen accepteren."

Ik bent trots. Trots op onze kinderen die teleurstellingen zo goed een plaatsje geven, trots op onze pleegkinderen die hun verwachtingen zo mooi inzetten. En ik omarm onze eigen verwachtingen. Ze zorgen ervoor dat we spannende stappen durven zetten en dat we teleurstellingen kunnen dragen. Het laat ons dromen over de mooie dingen die nog kunnen komen.