Ouderliefde
Ik ben opgevoed met 'niet zeuren, maar doorgaan'. "Juist meisjes moeten doorzetten" zei mijn moeder vaak. Ik vroeg me als kind af waarom juist meisjes moesten doorzetten, maar het resultaat is er, ik geef zelden op. Het heeft mij geholpen in het soms weerbarstige contact met de ouders van onze pleegkinderen.
In ons huis zijn twee uitgangspunten: 'Alles is bespreekbaar' en 'met goede argumenten maak je meer kans'. Onze kinderen weten niet beter en maken er volop gebruik van. Ook onze puberpleegdochter heeft zich de regels snel eigen gemaakt. En dus neemt ze niet genoegen met ons "Nee" bij haar vraag om uit te gaan, maar glimlacht ze en verzamelt een week argumenten om naar een slaapfeestje te gaan. Een slaapfeestje is anders dan uitgaan vindt ze en ze somt een rij redenen op waarom. We kunnen haar alleen maar gelijk geven. Maar haar moeder moet toestemming geven voor dit soort uitstapjes, dus besluiten we samen contact op te nemen.
Onze pleegdochter klinkt verlegen aan de telefoon, geeft korte antwoorden, luistert en geeft dan de telefoon aan mij. Dat had ik niet verwacht. Ik denk na over een beginzin terwijl ik begin met: "Hallo, ik vang uw dochter op". Het zinnetje komt minder neutraal over dan gehoopt. Ik krijg een golf van woede over me heen. Niet op mij gericht, wel op onze pleegdochter. Ik versta niet alles maar de toon laat weinig te wensen over, verbaasd stamel ik wat om ertussen te komen en hoor nog net: "Ik geen plezier, zij ook geen plezier" voordat ze ophangt. Ik voel de pijn van moeder én dochter. We besluiten er een extra gezellig weekend van te maken met koekjes bakken, trampoline springen en lekker met een film op de bank te hangen.
Drie weken later is er een nieuw feestje gepland. En hoewel mijn eerste kennismaking met de moeder van onze pleegdochter niet positief was, wil ik niet opgeven en zoek ik opnieuw contact voor toestemming van dit feestje. Haperend vertel ik eerst hoe het met haar dochter gaat. Wat ze allemaal doet, hoe het op school gaat, wat ze eet en hoe ze slaapt. Daarna begin ik over het feestje. En terwijl ik een nieuwe woedeaanval verwacht, komt er nu een zacht "Dat is goed. Fijn over haar dagelijkse dingen te horen. Ze vertelt mij niet zoveel." Ik heb tranen van geluk in mijn ogen. Onze pleegdochter is opgelucht, en in de weken daarna zien we hoe het nieuwe en fragiele contact met haar moeder haar moed en hoop geeft voor de toekomst.
Door alle problematiek in een gezin is het soms makkelijk om te vergeten dat de liefde van ouders voor hun kinderen oprecht is. Ik blijf versteld staan van de veerkracht die de ouders van onze pleegkinderen tonen en kan daar alleen maar respect voor hebben. Het geeft mij de energie om niet op te geven, maar altijd te proberen een ingang te vinden in het contact met de ouders.