Knuffels anno 2017
Wat ons misschien wel het meest heeft verbaasd bij onze pleegkinderen, is de hoeveelheid communicatiemiddelen die zij meebrengen. Onderbroeken, broeken, t-shirts en tandenborstels worden thuis achtergelaten, maar de mooiste apparatuur komt standaard met hen mee. Vele Telefoons, laptops, spelcomputers en tablets zijn ons huis al binnengebracht.
Een van onze eerste pleegkinderen had tijdelijk bewust geen contact met haar moeder en broer. Het hele gezin had een time-out nodig om tot rust te komen voordat ruzies uitgesproken konden worden en de deur naar huis weer opengezet kon worden. Onze pleegdochter was 15 Jaar en had haar eigen (online) leven. Haar moeder kon niet accepteren dat haar dochter niet bij haar was en zocht wanhopig contact met haar dochter. Alle online social media werd ingezet. Ze belde, appte en smste dag én nacht en ook haar broer uitte zijn boosheid aan haar via social media. Tot diep in de nacht hoorden we de telefoon van onze pleegdochter overgaan en berichtjes ontvangen.
Onze pleegdochter voelde zich gekrenkt in haar trots, boos, eenzaam en verdrietig. Ze weigerde onze hulp, zocht de oplossing in (online) contact met haar vrienden terwijl ze de stroom aan berichten probeerde te negeren. In de periode die volgde, zagen we hoe ze zich terugtrok, steeds stiller werd, haar telefoon niet meer gebruikte, het contact met haar vrienden verstomde. Ze ging langzaam onderdoor aan de constante stroom van contactverzoeken.
De time-out die onze pleegdochter gekregen had kwam onder druk te staan. Het idee dat deze time-out de nodigde rust zou geven, werkte niet. Het tegenovergestelde gebeurde. Met de dag groeide er een diepere haat naar haar familie. Tot de dag dat ze bij het ontbijt zei: ""ik haat mijn familie, ik wil ze nooit meer zien. Haar woede gaf ons koude rillingen. Het was een wanhoopskreet. Nu moest er echt iets gebeuren.
We besloten dat haar telefoon alleen in onze woonkamer gebruikt mocht worden. Na het avondeten ging de telefoon uit tot de volgende ochtend na het ontbijt. Tijdens schooltijd bleef de telefoon thuis, na schooltijd mocht hij gebruikt worden om te bellen met haar vrienden. De Wifi werd uitgezet. Onze pleegdochter verweet ons een spartaans regime, vroeg zich af of ze terug in de middeleeuwen was. We kregen woedende blikken toegeworpen, maar ze volgde de regels.
En het werkte. De rust keerde terug en haar telefoon werd weer gebruikt voor het contact met haar vrienden. Ze kon haar verhaal aan hen kwijt, belde uren met hen na schooltijd en kroop langzaam uit haar schulp. 6 weken later was de boosheid zover gezakt dat het eerste contact met haar moeder voorzichtig hersteld werd.
Inmiddels zijn we al vele pleegkinderen verder en elke keer als er een telefoon ons huis binnenkomt denken we terug aan dit verhaal. Het herinnert ons eraan dat er makkelijk over grenzen heengegaan kan worden en dat het de afstand alleen maar groter kan maken, maar we hebben ook de mooie kant gezien: Het geeft troost doordat vriendschappen uit hun oude leven blijven bestaan. Het zijn de knuffels anno 2017.