Klein geluk

Ik schaam me ervoor nu het zo zwart op wit staat, maar het is de werkelijkheid. In alle hectiek van een crisisplaatsing vergeten we soms hoe belangrijk de familie van onze pleegkinderen is. Gelukkig worden we er altijd weer aan herinnerd.

Het is al bijna donker als we gebeld worden voor een nieuwe crisisplaatsing. Een iel jongetje van 10 komt dezelfde dag nog bij ons. Een enorme weekendtas sleept hij mee.

Samen pakken we zijn tas uit. 30 voetbaloutfits, 3 voetballen en 2 paar voetbalschoenen heeft hij mee. Geen enkele trui, broek of ondergoed is ingepakt. Ik probeer neutraal te kijken, maar onze pleegzoon, verontschuldigt zich toch:" Ik heb met mijn broer ingepakt", zegt hij zacht. "Mijn ouders waren bezig met elkaar."

2 weken later zijn we al een beetje aan elkaar gewend en is de eerste ruzie tussen onze kids en onze pleegzoon geweest en bijgelegd. Onze pleegzoon heeft al een vriendjes gemaakt en lijkt tot rust te komen.

Stukje bij beetje vertelt hij over thuis en in mijn hoofd heeft zich een beeld gevormd van twee ouders die elkaar niet kunnen uitstaan. Een moeder die continue ruzie en aandacht zoekt, haar zoon betrekt in haar problemen en dreigt met zelfmoord als hij niet luistert. Een vader met elke dag een andere vriendin. De eerste bezoekregelingen bevestigen mijn beeld. Er is veel ruzie en frustratie en onze pleegzoon wordt er erg verdrietig van.

Als er na een aantal weken weer een bezoekregeling gepland is kijk ik daar niet naar uit. Onze pleegzoon is stil en ik stel me voor dat hij niet veel zin heeft in het bezoek. Hij wil graag tot in detail weten hoe laat we er zijn en hoelang het bezoek duurt.

Als we aankomen zijn beide ouders er al. Anders dan de vorige bezoeken, stralen ze als ze hun zoon zien. Als ik dit tafereel in het park zou zien, zou ik glimlachend doorlopen, bij het zien van zo'n liefdevol gezin. Ik ben verbaasd en in het uur dat volgt hoor ik ze lachen, praten en spelen.

Ik hoor onze pleegzoon op een manier zoals ik hem niet ken en realiseer me weer hoe belangrijk de bezoekregeling is. De eerste periode was moeilijk, maar de rust heeft iedereen goed gedaan. Wat is het goed dat we hebben doorgezet. Deze mensen houden zonder twijfel van hun zoon, maar hun eigen problemen waren te groot. Bij het weggaan heb ik hen oprecht bedankt voor het bezoek.

Dezelfde week mocht onze pleegzoon zijn ouders bellen. Na een kort gesprek kreeg ik de ouders aan de telefoon. Ze wilden ons graag laten weten dat ze het bezoek zo fijn gevonden hadden en graag samen wilden werken. Het was een nieuwe start met een mooi einde. Onze pleegzoon woont inmiddels weer thuis, afwisselend bij zijn vader en zijn moeder.